MALTAŃSKI SPÓR

  ENEN SLAVSKI

                       MALTAŃSKI SPÓR

                  Dwunastego listopada

                  (Co się nieuchronnie zbliża!)

                  Wielkie Święto dla „zwycięzców”,

                  Choć „przegranych” część ubliżać

                 Pewnie będzie i złorzeczyć

                 Wszystkim, których to ucieszy:

                 Stary Sejm już „do lamusa”

                 Musi odejść! Wiem, że przeżyć

                 Bardzo trudno będzie posłom

                 „Starej daty” to rozstanie.

                 Pozostanie im jedynie

                 Wspomnień czar, żal oraz lament!

          

                 Długo jeszcze będą pląsać

                 Śród Sejmowych korytarzy

                 Cienie nie wybranych posłów,

                 Z których to niejeden marzył,

                 Iż zapuścić mu się uda

                Tam „na zawsze” swe korzenie,

                A tu - za zrządzeniem losu! -

                Czas pożegnać się z marzeniem,

                Które podsycała stale

                Ich nieujarzmiona pycha!

                Ledwo się przyzwyczaili,

                A tu „pstryk” - i trzeba zmykać

               Odstępując już ogrzany

               Własnym tyłkiem ciepły stołek

               Komuś, kto jest z wrogiej partii,

               Na dodatek „oszołomem”!

              Jednak chcąc być z Wami szczerym

              Wyznam („w ścisłej tajemnicy”!),

              Że zacząłem pisać wiersz ten

              Z całkowicie innych przyczyn!

             Tym, co mnie zdopingowało

             Jest trwające „ostre starcie”

             Dwóch przeciwnych sobie frakcji,

             Co spierają się o Maltę!

            Tam, albowiem, ma się odbyć

            W identycznym niemal czasie

            (Dwunastego listopada!)

            Europejski szczyt! Tę datę

            Zawdzięczamy przemyślności

            Ex premiera - czyli Tuska,

            Który Radzie Europejskiej

            Ma przewodzić. Chcąc wyłuskać

            Z tego samo sedno sprawy

            Warto wspomnieć tutaj może

            Iż tę walkę Ewa Kopacz

            Z prezydenckim wszczęła dworem

            Chcąc umniejszyć jego rangę,

            Sobie dodać zaś powagi

            Przed dymisją, którą złożyć

            Musi wkrótce. Czując zawiść

            Do osoby prezydenta

            Chce Go wyeliminować,

            By nowego Parlamentu

            Obrad nie inaugurował,

            Co uznanym przez poprzednich

            Prezydentów obowiązkiem

            Zwyczajowym wręcz się stało!

            Jak przekonać „biedną gąskę”,

            Że gdy Święta się zbliżają

            I nadchodzi „kres żywota”,

            Ona winna to zrozumieć

            I z uśmiechem akceptować

            Coś, co dla niej oczywiście

            Jest - przyznajmy - nader smutne?

            Pani Premier jest bezpieczna,

            Wszak jej głowy nikt nie utnie!

            Co najwyżej trzeba będzie

            Przenieść się z rządowej ławy

            Na ciut „pośledniejsze miejsce”,

            Jednak chcąc być posłem „prawym”,

            Szanującym demokrację

           (O czym wciąż nas przekonuje!),

           To uczynić bez problemu

           Ona też powinna umieć!

           Niech nauczy się pokory

           I na zawsze zapamięta,

           Że Prezydent Andrzej Duda,

           To nie jakiś „szczeniak”, „pętak”

           I nie można Go traktować,

           Jak „chłopaka na posyłki”!

           Z taką „wielobarwną puentą”

           Pozostawiam dziś Was wszystkich,

           Trwając mocno w tej nadziei,

           Że nadchodzą „lepsze czasy”

           Rządów ludzi, którzy w końcu

           Będą interesów naszych

           Pilnowali bez dbałości

           O prywatne ich korzyści!

           Może w końcu dzięki temu

           Choć część naszych snów się ziści???