O DWULICOWOŚCI ELIT

ENEN SLAVSKI                                                        30.10.2016r.

                        O DWULICOWOŚCI ELIT

                                 O dwulicowości elit

Politycznych to ballada,

Które usta wciąż frazesów

Mają pełne w naszych czasach!

Rzecz ta nie dotyczy tylko

I wyłącznie „Lechistanu”,

Jest to bowiem dość powszechna

Plaga wszystkich znanych krajów,

W których ogół społeczeństwa

Jest mamiony przez „elitę”,

Której poziom norm etycznych

Raczej trudno nazwać „szczytem”,

Chyba żeby założenie

Przyjąć, iż to „szczyt obłudy”!

Tylko w tym „szczególnym” sensie

Mógłby przystać na to umysł

Wolny od demencji starczej,

Względnie zwykłej schizofrenii,

Która wbrew pozorom często

Towarzysząc gremiom „elit”

Wciąż wytwarza absurdalne

W nich złudzenie „genialności”,

Co też nas niejednokrotnie

Bardziej śmieszyć, niźli złościć

Może karykaturalnym

W swej istocie ich obrazem,

Stąd nie dziwmy się, iż częściej

Niż szacunek, wręcz odrazę

W nas wzbudzają ku własnemu

Ich wielkiemu zaskoczeniu!

Jeszcze tak się nie zdarzyło,

By wśród „elit” tych ktoś przeczuć

Zdołał to „przed czasem”, kiedy

Miałby szansę coś naprawić!

Są tak w sobie zadufani,

Iż nie zdają sobie sprawy

Z faktu, że Fortuna lubi

Sobie zakpić z chorych marzeń:

Ten, kto dzisiaj rządzi światem,

Jutro może z głową w szambie

Wylądować zanim zdąży

Uświadomić sobie klęskę.

Wbrew pozorom „lądowanie”

W owym szambie nie jest „miękkie”,

Bowiem prócz odoru, hańby,

Ślad odciska na psychice!

Ambitniejsi „kończą z sobą”,

Ci „żałośni” cieszyć życiem

Pragnąc się „za wszelką cenę”

Usiłują grać do końca

Jakieś „rólki” na tej „scenie”

Politycznej, z którą rozstać

Nie umiejąc się „z honorem”

(Skoro nigdy go nie mieli!)

Wyznaczają tym standardy

Postępowań nowych „elit”!

Biorą z tego przykład chętnie

Ich partyjni epigoni,

Których celem jest prywata!

Czemu tu wspominam o tym?

Dla większości z was - jak sądzę -

Jest to sprawa oczywista:

Wyciągając z tego wnioski

Nie możemy na to przystać!

Już zdołaliśmy ich dobrze

Poznać po ich pustych słowach,

Niespełnionych obietnicach,

Zna ich cały świat, Europa!

W Polsce - kiedy o tym piszę -

Głośno krzyczą w „opozycji”

Platformiano - kodowanej,

Co przynosi tylko im wstyd

U większości społeczeństwa,

Które żąda Dobrej Zmiany,

Uczciwości i etosu

Od swych elit, tych wybranych

W sposób jasny i przejrzysty,

Co rok temu się zdarzyło!

Sprawa jest ogromnej wagi,

Bowiem chodzi tu o przyszłość

Nas, Polaków, tu, nad Wisłą,

W niepodległym całkiem kraju,

Czego ci, co głośno krzyczą

Sobie nie uświadamiają,

Względnie - jeśli tę świadomość

Że tak powiem „w pełni” mają,

Wówczas ich postępowanie

Zwykłą można nazwać zdradą!

Zdrajcą bowiem jest polityk

Oraz każdy obywatel,

Który (o interes obcych,

Dla przykładu, dbając bardziej,

Niż o dobro swej ojczyzny,

Którą miał reprezentować

W imię „wspólnych interesów”,

Dla „wspólnego” przecież dobra!)

Zapomina o nadrzędnym

Unii Europejskiej celu:

„Jeden z nas za wszystkich” - owszem,

Jeśli „za jednego wielu”

Na zasadzie równowagi,

„W jednym rzędzie” chętnie stanie!

Lecz praktyka wykazała,

Iż to tylko „pustym” zdaniem

W zapisanych jest traktatach!

Rzeczywistość całkiem inna

Okazuje się, niestety,

Co uczciwie muszą przyznać

Choćby i najzagorzalsi

Zwolennicy „poprawności”,

Tej tak zwanej „europejskiej”!

Cóż, nie sprawdził się ten pomysł

Tyleż szczytny, co naiwny

Zwłaszcza w czasach, kiedy słowom

Zamiast mocy (tej „wiążącej”!)

Towarzyszy dwulicowość!

Tyle dzisiaj na ten temat,

Resztę dopowiedzcie sami!

Co się tyczy zaś obecnych,

To po czynach ich poznamy!