CROISSANT BALLADA

  

         ENEN SLAVSKI                         (Z mojego autorskiego „archiwum”!)

                          CROISSANT BALLADA

                      

 Raz ugotowane jajko

(Powiem o tym wprost - na twardo!)

Weszło w spór filozoficzny

Z kromką chleba i musztardą!

Spór ten toczył się przy kawie

I francuskich croissantach

Wbrew pozorom nie był błahy,

Gdyż chodziło w nim o Kanta!

Przedmiot zaś owego sporu

Był przedmiotem specyficznym:

Krótko mówiąc imperatyw

Skłócił ich kategoryczny!

Otóż jajko przekonane,

Iż mądrzejszym jest od kury,

Nad musztardy oraz kromki

Własny przedkładając umysł,

Będąc pewnym, iż wykaże

Wyższość swą nad tymi dwiema,

Do dyskusji, przed śniadaniem,

Taki podsunęło temat:

„Jak wiadomo, według Kanta

(Rzekło dumnie i wyniośle!)

Ważne, aby drugi celem

Dla nas był, zaś nigdy środkiem,

Który do owego celu

Miałby wieść nas drogą krętą.

Z tego względu - drogie panie -

Przekonanie mam - wręcz pewność! -

Iż pomimo niewątpliwych

Zalet, którym tu nie przeczę,

W porównaniu jednak ze mną

Każda z was na marginesie

Owych podstawowych celów

Tylko skromnym jest dodatkiem,

Bowiem gdyby was zabrakło,

Ja i tak wciąż będę smaczne!

  

Jak wynika z powyższego,

Jestem celem samym w sobie!

Jeśli z tym się nie zgadzacie,

To spróbujcie tego dowieść!”

Na to wszystko wywołana

„Do tablicy” kromka chleba

Podskakując na talerzu

Wręcz zawyła: „Boże przebacz,

Że wbrew twoim przykazaniom

Tak okrutnym gniewem płonę,

Ale jak zachować spokój,

Kiedy z takim oszołomem

Przyszło nam przy jednym stole

W głupie wdawać się dysputy,

Co nie dostrzegając belki

W swoim oku, drzazgę w cudzym

Pragnie odkryć, choć - dalibóg -

Żadną miarą tam jej nie ma!

Pomysł taki mógł się zrodzić

Tylko w chorych urojeniach!”

Zaś do jajka, patrząc z góry

(Z gniewu wszak stanęła sztorcem!)

Poprzez zaciśnięte zęby

Rzekła: „Stul tę swoją mordę!

Nie dość żeś oślizgłe, małe

(O czym łatwo się przekonać!),

Na dodatek wyleciałeś

Ślepej kurze spod ogona!

A do tego - jestem pewna! -

Głową swą lądując w gnoju!

Nic dziwnego więc, że teraz

Mocno twój szwankuje rozum!”

Jajko słysząc zbiór inwektyw

Pod adresem swym wypluty

Próbowało nagłym ruchem

W stronę kromki się odwrócić,

By ją skarcić choćby wzrokiem

Okrutnego bazyliszka,

Jednak ruch był zbyt gwałtowny,

W konsekwencji czego ślizgać

Po powierzchni porcelany

Wbrew swej woli się zaczęło

Kręcąc szaleńczego młyńca!

W ich dyskusji był to przełom!

Kromka chleba wraz z musztardą

Gromkim wybuchnęły śmiechem,

Tym głośniejszym, że wypowiedź

Jajka w nich wzbudziła niechęć

Podrażniając ich ambicję,

Gdyż nie znały się na żartach!

Teraz krztusząc się ze śmiechu

Głos zabrała też musztarda:

„W tej materii, moi mili,

Też mam coś do powiedzenia,

Bowiem często mdły smak potraw

W wyśmienity ja przemieniać

Umiem w sposób wręcz magiczny,

Niczym prestidigitator!

Odrobiny więc szacunku

Bym oczekiwała za to!

Czasem nawet chińskie jajo

(Co oznacza całkiem zgniłe!)

Dzięki mym zaletom właśnie

Podniebieniu zda się miłym!”

„Hola, hola, przyjaciółko

(Kromka chleba się ozwała)

O mnie proszą w swych modlitwach,

O czym chyba zapomniałaś!”

Było jasnym, że na myśli

Miała tu modlitwę Pańską

„Ojcze nasz…” co w lot pojęła

Też musztarda, czując zazdrość,

Bo faktycznie w taki sposób,

Jak o krewnych kromki chleba,

O musztardzie nikt nie wspomniał,

Więc nie było co się gniewać.

Wobec takich argumentów

Czasem lepsze jest milczenie,

By nie dostać w łeb obuchem,

Gdy z chmur spadnie się na ziemię!

Patrząc na to wszystko z boku

Croissanty oraz kawa

Mając trzeźwy osąd sprawy

Zrozumiały, że już zaraz

Prozaiczna rzeczywistość

Kres położy wszelkim sporom

I choć czuły satysfakcję

Że to wiedzą, to wesoło

Im nie było bez wątpienia.

No cóż, wiedza czasem boli!

Z tego względu też niektórzy

Miast na próżno się mozolić

Zdobywając w pocie czoła

Naukowej wiedzy szczeble,

Wolą życie wieść prostaczków,

By po ziemi stąpać pewniej!

Tym, co napełniło smutkiem

Croissanty oraz kawę

Było wejście gospodyni

Przez otwarte drzwi, po prawej

(Patrząc od zajmowanego

Przez nich w kuchni miejsca) stronie.

Oznaczało to po prostu

Ich wędrówki ziemskiej koniec!

Dalszy przebieg tych wydarzeń

Zmilczę (dla ich okrucieństwa!).

Nie chcąc epatować grozą

Wolę na tym tu poprzestać!

Tym zaś, którzy pragną wiedzieć

Kto miał rację w tej dyspucie

Podam samo zakończenie:

Otóż z kuchni nikt nie uciekł!

Dyskutanci zaś wieczorem

Zrozumieli czym jest równość,

Bowiem układ pokarmowy

Wszystkich ich zamienił w gówno!