BALLADA ANTYKORUPCYJNA

                ENEN SLAVSKI                                  23.12.2019r.)

               BALLADA ANTYKORUPCYJNA

                       Dziś ballada o korupcji -
                              O "cwaniakach" i "frajerach"  
                       Którzy to cwaniakom owym
                               Wiecznie dają się nabierać!

                               Do rozważań tych skłoniły
                               Mnie ostatnie doniesienia
                               O dość znanym (sic!) chirurgu,
                               Co z pacjentów haracz zdzierał

                               Zasłaniając się wpłatami
                               Rzekomymi "na Fundację"!
                               Cóż - nie trzeba jasnowidzem
                               Być, by zyskać pewność - żaden

                               (No, powiedzmy "prawie żaden"!)
                               Pacjent (względnie jego krewny!)
                               Nie ośmieli się odmówić
                               Takiej wpłaty, chcąc być pewnym

                               (A przynajmniej mieć nadzieję
                               Kiedy będzie myślał o tym!),
                               Że wybitny ów profesor
                               Do zabiegu się "przyłoży"!

                               W tym przypadku bez większego
                               Tu wydaje się znaczenia,
                               Czy "Fundacja" na tym zyska,
                               Czy w lekarza wprost kieszeniach

                               Te pieniądze wylądują,
                               Bowiem sama okoliczność
                               Sytuacji ekstremalnej
                               Świadczy o tym, że z etyką

                              Tego typu "operacja"
                              Nic wspólnego mieć nie może,
                              Co zrozumie bez problemu
                              Każdy przyzwoity człowiek!

                              Jak się jednak okazuje
                              Przyzwoitym być niełatwo,
                              O czym w skandaliczny sposób
                              Przekonuje nas senator, 

                              Od którego to nazwiska
                              Poprzez analogię prostą
                              Zwykło w skrócie się określać
                              Casus ten "AFERĄ GRODZKĄ"!

                              Choć rzecz działa się w Szczecinie,
                              Niemniej zasięg ma ogólny,
                              W wielu polskich wszak szpitalach
                              Spotykamy się z okrutnym

                              Jakże często traktowaniem
                              Przez lekarzy tych pacjentów,
                              Którzy stojąc "nad przepaścią"
                              Czasem całą swą majętność

                              Są gotowi bez namysłu
                              Oddać w "zbawiciela" ręce,
                              Który w bezczelności swojej
                              Często żąda dużo więcej, 

                              Jeśli tylko zauważy
                              Desperację u "frajera",
                              Który drżąc o własne życie
                              Gotów nawet z grzbietu zerwać

                              Tę "ostatnią już koszulę",
                              Choćby nawet "w środku zimy",
                              Skoro bezkrytycznie wierzy,
                              Że "profesor" jest "jedynym",

                              Który zdoła mu "w prezencie"
                              Choć o dzień przedłużyć życie!
                              Ten, kto w takiej chwili "bierze"
                              Wiecznym się okrywa wstydem!

                              Całkowicie nieistotne
                              Jest czy bierze "w gabinecie"
                              Swym "prywatnym", czy w szpitalu,
                              Co jest oczywiste przecież!

                              A na koniec anegdota
                              (Jak to bywa "wzięta z życia"!),
                              Którą mi przekazał ojciec,
                              Również lekarz, co w Komisjach

                              Uzupełnień (tych wojskowych!)
                              Swego czasu sam zasiadał!
                              Otóż poznał tam "koleżkę
                              W białym kitlu" (wprost spryciarza!),

                              Który pomysł swój "na biznes"
                              (Taki trochę "a'la Grodzki"!)
                              Doskonalszy ciut wymyślił,
                              Nie zabierał bowiem forsy,

                              Którą ktoś uprzednio dał mu,
                              Jeśli nie załatwił sprawy,
                              Której nigdy nie "załatwiał",
                              Bowiem nie chciał się narazić

                              W razie wpadki, co też skończyć
                              By się mogło kryminałem!
                              Rodzic prosił o zwolnienie
                              Syna z wojska dając kasę,

                              Zaś ów "lekarz" nie kiwając
                              Nawet "palcem w lewym bucie"
                              Biernie czekał na decyzję
                              Tej Komisji! Jeśli uciec

                              Przed poborem ten nie zdołał,
                              Wtedy ojcu kasę zwracał
                              I nie było żadnej "sprawy"!
                              Na tym polegała "praca"!

                              Patrząc na to obiektywnie
                              (Choć był z niego "kawał drania"!),
                              Niemniej od Grodzkiego wyżej
                              Go oceniam! Kto nie zwraca

                              Wszak "zadatku" za "usługę",
                              Której nigdy nie wykonał
                              Winien "kornie zwiesić głowę"
                              I się do dymisji podać!

                              Cóż - niektórzy "trzy tysiące"
                              Wciąż traktują jak "napiwek",
                              Niemniej czyn to skrajnie podły,
                              Gdy szafujesz cudzym życiem!