BALLADA MAGISTRACKA

            ENEN SLAVSKI                                           27.08.2016r.  

                    BALLADA MAGISTRACKA   

  

                                 Dziś ballada o przekrętach

(W Magistracie i nie tylko!),

O Gronkiewicz - Waltz, „Platformie”,

Tych, co swą „świetlaną przyszłość”

Chcąc budować naszym kosztem

Nie liczyli się z narodem,

O czym raczej nie „balladę”,

A opasłe tomy, powieść

Warto byłoby napisać,

Lecz tu na to miejsca nie ma,

Więc spróbuję skondensować

Ten „gorący” jakże temat,

By podając go „w pigułce”

(Niczym antidotum plagi!)

Ostrzec całe społeczeństwo,

Gdyż nie tylko „tych z Warszawy”

To dotyczy, moi mili,

„Lody kręcą” w całym kraju!

Współpracując z prawnikami,

Kamienice zagarniając,

Podrabiają dokumenty

Powołując się na „spadek”,

Który miałby im rzekomo

(Po swej śmierci!) pseudo -  „dziadek”

Podarować „na odchodnym”,

Chociaż nigdy się nie znali!

Potem „świętej już własności”

Prawo winno stać „na straży”

„Ich” majątków, rozkradanych

W świetle dnia i blasku fleszy!

Oto jak „na szczytach władzy”

Wobec nas „pogardy przemysł”

Nieustannie się rozrastał

W imię „reprywatyzacji”,

Na wzór wielkiej ośmiornicy,

Gdyż na ręce im nie patrzył

Ten, którego rolą właśnie

Jest o wspólne nasze dobro

Dbać tak, jak o „swoje własne”!

Problem w tym, że zbyt dosłowną

Wielu z nich interpretacją

Owych słów się wykazało

I traktując kraj, jak folwark

Swój prywatny, wręcz „na całość”

Poszli tutaj bez żenady

Licząc na naiwność ludzką,

Której czas się jednak skończył!

Dość już! Basta! Powiem krótko:

Tłumaczenia ich pokrętne

Między bajki można włożyć!

Wymuszone o „pochopnej”

(Hanny Waltz - Gronkiewiczowej!)

Słowa  „reprywatyzacji”

(Gdy „na gardle nóż poczuła”!)

Co najwyżej mogą śmieszyć!

Przekraczając wszelki umiar,

Osiągając bezczelności

(W czasach swoich rządów!) szczyty,

Niedosiężne nawet dla tych,

Którzy w himalaistycznych

Konkurencjach biorąc udział

Narażają własne życie,

Oni - ryzykując naszym! -

Pośród rautów, balów, przyjęć,

Deliberowali nad tym,

Jak zawłaszczyć cudze mienie!

Ten, kto pośród nich niewinny,

Pierwszy „rzuci niech kamieniem”!

Wiem, że człowiek bez honoru,

Przekonany iż jest „świętym”,

Rzuciłby nim bez wahania,

Jak to czynią różne męty,

Lecz ponieważ to przenośnia,

Będę nadal spał spokojnie,

Zakładając iż na zdrowiu

Mym nie będzie dane ponieść

Mi uszczerbku z tej przyczyny,

Która w sumie jako błaha

Raczej już refleksji głębszej,

Niż kamienia się domagać

Tu wydaje, na co liczę

Pełniąc jakby funkcję „wieszcza”,

Który przecież - jak wiadomo -

Ma pouczać, nie „rozpieszczać”

Tych, co przekraczając normy

Społecznego zachowania

Lekceważą własny naród

I skupiwszy się na draniach,

Wchodząc z nimi wraz w konszachty

Przyczyniają się - o zgrozo! -

Do rozpaczy zwykłych ludzi,

Zamiast służyć im pomocą

W walce o to, by spokojnie

I dostatnio im się żyło

W kraju, w którym rządzić winno

PRAWO ORAZ SPRAWIEDLIWOŚĆ!